Oorlog in de kerkbanken (2)

De schrijver doet in hoofdstuk 5 een duidelijke uitspraak. Hij zegt: 'Hoewel de onderwerpen die in onze kerk onenigheid veroorzaakten nogal gevarieerd waren, kwamen de meeste daarvan neer op de basale vraag: moeten we de stijl en de vorm van onze erediensten veranderen om aan de behoefte van een veranderende cultuur te kunnen voldoen, of moeten we die ongewijzigd laten?'
Dit is ook mijn ervaring. Er is over veel te praten in de kerk, maar zodra we het gaan hebben over wat er gebeurt op zondagmorgen 10 uur wordt het plotseling heel ingewikkeld. Er lijkt een soort magie omheen te zitten die moeilijk is te ontwarren. Allerlei voorstellen die in de loop van de jaren de revue zijn gepasserd hebben het niet gehaald. Grote en kleine veranderingen: het lijkt allemaal af te glijden naar hoe het altijd geweest is. Ik hoorde op een gegeven moment een gemeentelid zeggen na een minieme aanpassing in de traditionele liturgie: 'dit overleven we ook wel weer.' Misschien, denk ik wel eens, is het onmogelijk een geleidelijk veranderingsproces te realiseren. Als U in uw gemeente oplossingen gevonden hebt voor dit probleem, dan hoor ik dat graag. Ik kan het goede nieuws dan via deze weblog verspreiden.

Minisymposium 12 december

Gisteren was het minisymposium rondom de introductie van de brochure van de Evangelische Alliantie 'Vuistregels voor Vredestichters.' Ongeveer 75 mensen luisterden naar inspirerende inleidingen van Willem Smouter, Arno Post en Nynke Dijkstra. De forumdiscussie daarna liet weer eens duidelijk zien hoe ingewikkeld het onderwerp 'omgaan met meningsverschillen in de kerk' is. Als iemand aandacht schenkt aan de individuele verantwoordelijkheid reageert een ander met een opmerking over verzoening. En als een derde praat over onderlinge communicatie gaat en volgende daarop in door het belang van gebed te onderstrepen. Allemaal zinnige en goede suggesties, maar het laat ook zien dat ieder zo vanuit zijn eigen optiek naar dit soort ingewikkeldheden kijkt. Daarom er is nog veel te doen op dit terrein. We hopen dan ook als Vredestichters hieraan bij te kunnen dragen. Twee goede recensies van het minisymposium in het Nederlands Dagblad en in het Reformatorisch Dagblad.

Brabanders oppervlakkig?

Vorige week had ik een gesprek met de leiding van een gemeente in Brabant over evangelisatie. Nu heb ik 20 jaar geleden zelf ook zo’n 5 jaar in het Brabantse gewoond, en dat maakte het gesprek extra boeiend. Toen vonden wij als gezin, als mensen van boven de rivieren, het best lastig om aansluiting te vinden. Niet alleen een aantal gewoontes, maar ook de beleving van het leven was behoorlijk anders. En dan kom je al snel tot een beoordeling. Ik kon me goed vinden in de bewering dat Brabanders oppervlakkig zijn in persoonlijk contact. Na het sporten was het altijd wel gezellig, wat drinken, wat televisiekijken, wat lachen, maar veel dieper kwam het niet. En als ik eens wat persoonlijker probeerde te zijn, ging eigenlijk niemand daar op in.
Maar door dat gesprek met die kerkenraad, kijk ik er nu anders tegen aan. Trouwens, het is ook best even wennen om – met terugwerkende kracht - je mening te herzien. De christenen uit Brabant leerden me dat er een heel goede reden is waarom Brabanders oppervlakkig zijn: ze weten dat gesprekken op dieper niveau al snel tot meningsverschillen en conflicten uitlopen. En dat is niet wenselijk in een cultuur waar vriendschap en familie belangrijk is. Oppervlakkigheid als bescherming voor de relaties. Zo had ik het nog nooit gehoord en gezien!

Gerard van der Schee

Oorlog in de kerkbanken (1)

Deze week was ik bij De Slegte in Utrecht en trof daar het boek 'Oorlog in de kerkbanken' van Frank Martin. Als je bezig bent met het onderwerp 'hoe gaan we om met meningsverschillen in kerk en gemeente' kun je dat natuurlijk niet laten liggen. Ik heb inmiddels de inleiding gelezen. Die bevestigt me weer in het feit dat het zo lastig is om op een volwassen manier met ngewikkelde situaties om te gaan in kerkelijk verband. Martin verhaalt over ruzies met betrekking tot de plaats van de piano in de kerk (links of rechts van de preekstoel) en het feit dat op een schildering van de Schepping in een kerk de navel van Adam te zien was, wat volgens sommigen thelogisch niet klopt. Het schaamrood zou je naar de kaken stijgen als je niet zelf 'kwesties' hebt meegemaakt die het eigenlijk niet waard zijn om je druk over te maken. Ik ga het boek nog verder lezen. Ik vermoed dat ik wat ga missen, want zijn stelling: ' ... voorkomen kunnen worden als we allemaal de moeite hadden genomen naar elkaar te luisteren en rekening te houden met elkaars gevoelens.' is te oppervlakkig. Want blijkbaar is er iets dat de oorzaak is dat we niet naar elkaar kunnen luisteren. En als we daar achter kunnen komen, dan is er mogelijk meer kans op blijvende oplossingen. Verder trof ik nog een recensie aan van dit boek in het ND.