Door en door verwend

Afgelopen zomer heb ik het boek van Theodore Dalrymple met bovengenoemde titel gelezen. Het is een analyse van onze westerse maatschappij. De ondertitel is: Kritiek op de sentimentele samenleving. Hij stelt dat als gevolg van romantische ideeën over de goedheid van de mens we in een situatie zijn beland, waarbij mensen niet meer hun eigen verantwoordelijkheid nemen, maar de neiging hebben alle problemen die zij ervaren af te schuiven op de omgeving, met name de overheid. Ik heb al eerder een post gemaakt over dit onderwerp. Dat is hier te vinden.
In de Volkskrant van 12 augustus is een artikel van Dalrymple te vinden, waarin hij de rellen in Engeland analyseert. Hij noemt daarin als oorzaken:

• slecht onderwijs
• egoïstische samenleving
• disfunctionele gezinnen

Als je deze gedachten toepast op de kerk in Nederland, dan is daar veel herkenning. Ook in onze kerken hebben we te maken met mensen die verwend zijn en die geneigd zijn alle problemen af te schuiven op de leiding (de voorganger). Als ik met 10 mensen praat over het feit dat ik bezig ben met het thema conflicten in de kerk, dan beginnen 9 een verhaal over problemen in hun eigen gemeente. Het lijkt wel een epidemie. Overal zijn er problemen en conflicten.

Vanmorgen werd ik in mijn stille tijd uitgedaagd door Haggaï. Daarin wordt het volk aangesproken dat ze wel zorgen voor hun eigen huizen, maar niet voor het huis van God: ...zelf in mooi afgewerkte huizen te wonen? En dat terwijl mijn huis nog een ruïne is! Ook in onze kerk zijn spanningen. Mijn uitdaging is: hoe kan ik bijdragen aan de gezondheid van de kerk? Soms moet ik slikken, soms moet ik dingen aankaarten. Ik moet mijn ogen niet sluiten voor het onrecht, en tegelijkertijd wil ik toepassen wat in de Bijbel staat: de liefde bedekt tal van zonden.
Heer, geef me de kracht om te veranderen
wat ik kan veranderen,
de berusting om te accepteren
wat ik niet kan veranderen
en de wijsheid om het verschil te zien.