Ik ontmoet de vrouw die dag voor het eerst van mijn leven. Klein, bijna breekbaar, op leeftijd en kennelijk in goeden doen. En ook: alert, en zo scherp dat je het best fel mag noemen. Zomaar ergens in een grote Aziatische stad heeft ze geen moeite te zien dat ik blank ben en dus westerling en dus toerist en kapitalist. En al die woorden spreekt ze uit alsof ze vloekt. Ik kan wel tegen een stootje, maar ben verrast. Ik ben op bezoek bij een goede vriend en toen ik binnenkwam bleek zij er al te zijn, maar we kenden elkaar niet. In het gesprek dat zich tussen mijn gastheer en de vrouw ontspint is hij hoffelijk en vriendelijke tegen haar, er wordt thee geserveerd en het onderwerp van het gesprek wordt wat verbreed.Als ze afscheid heeft genomen vertelt Ajith dat ik zojuist kennis heb gemaakt met een dame die hersenletsel heeft overgehouden aan een dodelijk verkeersongeluk waarin haar man is omgekomen. Diplomate, vertegenwoordiger van haar land. Een vrouw met een fel gevoel voor rechtvaardigheid, die onlangs christen is geworden. Dat heeft haar sociale bewogenheid en het vermogen om woedend te worden als ze ziet dat mensen ongelijk behandeld worden alleen maar doen toenemen. Ajith lacht: “Door dat hersenletsel is ze behoorlijk ongeremd geworden en vaak kan een kleinigheid in de kerk tot een geweldige explosie leiden. Mijn vrouw en ik hebben haar geholpen om te oefenen om als er zo’n incident plaatsvindt, aan ons te denken en meteen naar ons toe te komen.” Met de wijze waarop ze mij begroet heeft nog vers in het geheugen zeg ik zoiets als: “You’ve got your work cut out, nice job!” En hij blijft ernstig: “Dat is volgens mij één van de dingen die Paulus bedoelt als hij spreekt over “de bediening van de verzoening”. Als christen is het mijn rol om een buffer te zijn tussen deze lieve zuster en een wereld die ze in haar eentje niet kan hanteren.”
Arnold van Heusden (15 oktober 2010)
