In gezinnen, organisaties en kerken horen we heel vaak de verzuchting: ik snap werkelijk niet waarom we zo met elkaar moeten omgaan. De negativiteit die ervaren wordt is niet verklaarbaar. We kunnen niet begrijpen wat de reden is waarom mensen zich op een bepaalde manier gedragen. In Oorlog & Vrede behandelt Tolstoj deze vraag vanuit de geschiedenis van de veldtocht van Napoleon tegen Rusland in 1812, waarbij hij tot Moskou doordringt. Gaan de Fransen de ene dag vriendschappelijk om met hun Russische krijgsgevangen, de volgende dag zijn ze bruut en beestachtig, zodra ze in de rol van soldaat moeten functioneren. Tolstoj's analyse suggereert, dat we onderdeel zijn van kosmische krachten, dat we werktuigen zijn in de strijd tussen goed en kwaad. Hij schrijft: (Pierre), herkende de geheimzinnige en hardvochtige kracht die mensen er tegen hun zin toe brengt, hun medemens te doden. Blijkbaar schuilen er twee zielen in ons. Tolstoj suggereert, dat we moeten accepteren dat er kwaad is en van daaruit handelen. De vraag aan het begin van dit stukje suggereert een weigering om het kwade te accepteren. Verder suggereert die vraag, dat je verheven bent boven het kwaad in die situatie, omdat je de waarom-vraag stelt. De enige oplossing voor verandering is dus om het kwaad te accepteren, ook in jezelf. Pas dan is er vernieuwing mogelijk.
